Είμαι νέος 19 ετών και συχνά νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό
όταν με πνίγει το δίκιο. Αντιδρώ είτε κρατώντας μια παγερή στάση είτε
ξεσπώντας με οργή. Οι γονείς μου πάντα με ταπείνωναν με αποτέλεσμα η
αυτοπεποίθησή μου να είναι πολύ χαμηλή.
Ο θυμός δεν
είναι ποτέ μόνο θυμός, συχνά είναι μία άμυνα απέναντι στην θλίψη.
Θυμώνουμε γιατί νιώθουμε αδικημένοι, αλλά και για να προστατεύσουμε τον
εαυτό μας από την θλίψη.
Η θλίψη αυτή θυμίζει ένα πληγωμένο παιδί που δεν πιστεύει στον εαυτό του. Είναι σαν ο θυμός σας να είναι η άμυνά σας απέναντι σε αυτούς που σας επιπλήττουν, που σας μειώνουν, που συγκρούονται μαζί σας, που πληγώνουν τον συναισθηματικό σας κόσμο.
Η ψυχρή και παγερή ελεγχόμενη στάση που ενίοτε επιλέγετε, είναι μία αντίδραση ναι μεν αποτελεσματική στο εδώ και τώρα (νιώθετε προσωρινά πιο δυνατός) αλλά μακροπρόθεσμα δεν εκφράζει τις αληθινές σας ανάγκες.
Υποδύεστε έναν ρόλο και άρα καταπιέζεστε. Τα ξεσπάσματα της οργής αντίστοιχα είναι αποτέλεσμα την μεγέθυνσης της σημασίας του κάθε ερεθίσματος που σηματοδοτεί για εσάς επίπληξη, ταπείνωση, απόρριψη κλπ. Χάνετε τον αυτοέλεγχό σας και επιστρέφετε στην χαμηλή σας αυτοεκτίμηση.
Η ψυχοθεραπεία θα μπορέσει να σας βοηθήσει να έρθετε πιο κοντά στα εσωτερικά σας «τραύματα» και να επεξεργαστείτε λογικά τα καθημερινά γεγονότα που σας επηρεάζουν. Οι συναισθηματικές σας αντιδράσεις θα ισορροπήσουν όταν μάθετε να αξιολογείτε τα γεγονότα έξω από το τραυματικό σας παρελθόν και το πρίσμα της αδικίας.
Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας-ψυχοθεραπεύτρια, email myrsi@hol.gr , twitter @myrsi1
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Weekend
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.